آئین مستان

بسم الله

به إذن الله

به إذن فاطمه همان پهلو شکسته

همان که پایِ قتلگه محزون نشسته

سَر داده نوحه:

حسینِ من حسینِ من ، غریبِ مادر

بسم الله

به إذن الله

به اذن فاطمه همان بازو شکسته

بالا سر بازو بریده ای نشسته

سَر داده نوحه:

عباسِ من عباسِ من ، غریبِ مادر

حسینِ من حسینِ من ، غریبِ مادر

حسینِ من حسینِ من ، شهیدِ بی سر

"یَا أَیُّهَا الْعَزِیزُ مَسَّنَا وَأَهْلَنَا الضُّرُّ وَجِئْنَا بِبِضَاعَةٍ مُّزْجَاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْكَیْلَ وَتَصَدَّقْ عَلَیْنَا ۖ إِنَّ اللَّهَ یَجْزِی الْمُتَصَدِّقِینَ"

کبوترم که زدم بال در هوای محرم

به گوش می رسد از کوچه ها صدای محرم

ببین که ماهِ عزا باز بی تو می شود آغاز

چرا نمی رسی ای صاحب عزای محرم ؟

برای آن که فقط اندکی شبیه تو باشم

سیاهپوش شدم مثل تو برای محرم

آقای من از ابتدای محرم دعایِ هر شبم این است، بمیرم و نرسم من به انتهایِ محرم .. شنیدم سرِ جدّ غریبتُ کنار نهار آب با لبِ تشنه جدا کردن .. ای حسین .. ای حسین .. مولای من!

چگونه نزد تو بالا بیاورم سرِ خود را

اگر که جان ندهم بین روضه هایِ محرم ..

مولای من ، امام زمانِ من ، ای حجت خدا

چه میشود دهه ای پایِ منبر تو بگرییم

میان روضۀ شب هایِ کربَلایِ محرم 

لأَبکینَّ علیکَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً حسین .. حسین

خانه ای که سَر دَرِ آن جای چوب پرچم است

چارچوبش تکیه گاهِ بانویی قامت خم است

 هم چو سلمان اَندرونی رفتنِ این خانه ها

رزق هرکس نیست، حرفِ مَحرم و نامحرم است

 یعنی چی؟ یعنی اینکه زیر پرچم حسین نشستی،مَحرم این خانواده هستی،هر کسی رو اینجا راه نمیدن....

 خرجیِ روضه گرفتن از جگر ها می رسد

نوکری با خونِ دل خوردن همیشه توأم است

 اینکه ما نوکر شدیم از ربنایِ مادر است

مثل عیسی که عروجش از دعای مریم است

 دست من که نیست، نامت گریه در می آورد

کار خورشید است اینکه روی هر گل شبنم است

 اصلاً من نمیدونم چرا هر جایی میگی: حسین!،همه گریه میکنند...روایت هم همین رو میگه،میگه:همچین که میگی: حسین! مادری تو عرش میگه: جانم...اگه حسین خودت رو میگی؟ خدا برات نگهش داره،اما اگه حسینِ منو میگی؟ کربلا بین دو نهر آب تشنه کشتنش....

شب اول خیلی مهمه،مادر دَمِ در می ایسته،به همه گریه کنای حسینش خوش آمدی میگه،اما هی به سینه میزنه میگه:" بُنَیَّ قتلوک ، ذبحوک ، و من الماء منعوک"

  خوب و بد را می خرند این است رسم کربلا

تلخی چای عراق و شهدِ شکر با هم است

 آمد مُحرم و غمِ زهرا شروع شد

دلشوره های زینبِ کبری شروع شد

 فریادِ یا بُنیَّ! از عرش خدا رسید

نوحو علی الحسین که ماه عزا رسید

 با همه ی وجودت ناله بزن بگو:حسین

ز عرش از میان حسینیه ی خدا

آمد صدای ناله ی حی علی العزا

 جمع ملائکه همه گریان شدند و بعد

گفتند تسلیت همه بر ساحت خدا

 جبریل بال خدمت خود را گشود و گفت

یا رب اجازه هست شوم فرش این عزا

 آدم ز جنت آمد و ناله کنان نشست

در بزم استجابت بی قید هر دعا

 او که هزار بار به گریه نشته بود

یک یا حسین گفت و همان لحظه شد به پا

 آری تمام رحمت خود را خدا گرقت

گسترد بر محرم واین اشک و گریه ها

 آدمم اگر بخواد توبش قبول بشه باید گریه کنه برا حسین،آدم به آدمیت نرسید مگر به اینکه گریه کن حسین شد....

 آنگاه گفت روضه بخوان ایها الرسول

جانم فدای تشنه لبِ دشت کربلا

 روضه تمام گشت ولی مادری هنوز

آید صدای گریه اش از بین روضه ها

 این کشته ی فتاده به هامون حسین توست

این صید دست و پا زده در خون حسین توست

 شب جمعه مادرش کربلاست، هی صدا " بُنَیَّ قتلوک ، ذبحوک ، و من الماء منعوک"...تشنه کشتنت مادر...حیووناشون سیراب بودن اما امامشون و تشنه سر بریدن...الحمدلله زنده موندم شب اول محرم و دیدم، فیض ببرن اونایی که امسال نیستن...ناله بزن بگو :حسین...

الان یه خانومی میگه اگه حسین خودتو میگی؟ خدا برات نیگهش داره، اما اگه حسین منو میگی ؟بین دوتا نهر آب بود لبش تشنه بود،جلو چشم خواهرش ...

رسیده مسلم ؛ خراب و نا امید و قد خمیده مسلم

به چشم کوفه چه صحنه ها ز رزم آفریده مسلم

 چنان عمویش چقدر طعنه از همه شنیده مسلم

شنیده ها را میان کوچه ها به چشم دیده مسلم

 ز خولی و شمر چه زجرها که از سنان کشیده مسلم

خبر رسیده به جز سپر دو تا زره خریده مسلم

 دم شهادت خبر ندارد آه از حمیده مسلم

 امامشان را نخواستند و ریختند جامشان را

که پهن کردند دوباره در میان کوفه دامشان را

 به خون مسلم گشوده اند کوفیان صیامشان را

به رسم کوفه گرفته اند دست و انتقامشان را

ادامه دادند دو مرتبه نماز بی سلامشان را

به سمت منکر کشانده اند مسجد الحرامشان را

 دوباره این قوم نگه نداشتند احترامشان را

به رسم کوفه بلند ساخته اند پشت بامشان را

 عذاب را دید، همین که روی بام ظرف آب را دید

میان آن ظرف لب علی اصغر رباب را دید

 چه شد رقیه، میان چشم زینب اضطراب را دید

به جز حمیده به دست های کودکان طناب را دید

 میان بزمی سر حسین و خوردن کباب را دید

کباب که هیچ به دست های کوفیان شراب را دید

 آوردن بالا دارالعماره مسلم رو،روضه زیاد شنیدی اما یادت باشه اونایی که تو جبهه بودن،میگه تا وقتی رفیقمون مجروح میشد اول حرفی که میزد میگفت: آب.....شمشیر به لبش خورده، گفت: اکه میشه دم دمای آخر یه جرعه آب به من بدید،دستارو از پشت بستن بالا دارالعماره،ظرف آب و آوردن هرجه کرد نتونست بخوره لب بریده است....این خون قطراتش تو ظرف آب ریخت نتونست آب بخوره،همون جا گفت مسلم  یه سِرّیِ که تو نمیتونی آب بخوری،از همون بالا دارالعماره نگاه کرد یه صدا زد: :صل الله علیک یا اباعبدالله..."مسلم و زنده زنده از بالا دارالعماره پایین انداختن،مردم بعضیا میگفتن الان آزادش میکنن اما یه وقت دیدن مسلم و پرت کردن...

 میگه: یه وقت دیدن ما بین مردم یه پیر زنی اومده میگه آقام کجاست؟این آقا مهمان من بود تو خونه ی من دستگیرش کردن، ننگ به این کوفه چه کردید با پیک حسین....گفتن: طوعه! مسلم و بردن بازار قصاب ها...."یادت باشه این کوفه دوتا زن داشت  که معرفتشون به همه ی مردای کوفه می ارزید،یکی طوعه بود، یکی هم زن خولی، نیمه ی دل شب از خواب بلند شد،گفت من که دم غروب تنور و خاموش کردم،این چه نوریه داره به آسمون میره؟همچین که نزدیک شد، میگه: یه وقت دیدم به هودجی بین زمین و آسمان پایین آمد،چندتا خانوم مُجللّه پایین اومدن،اما دور یه خانوم قد خمیده ای رو گرفتن، اون خانوم جلو تنور اومد، دستشو جلو آورد،آره با همون دست شکسته یه سر بریده رو بغل گرفت،هی میگفت حسین مادر برات بمیره،...حسین...

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ؛وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ اَبَداً؛ ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِکُمْ

 آقا سلام ... ماه محرم شروع شد ...

حسین جان ...

 آقا سلام ماه محرم شروع شد ...

 یه بار دیگه محرمتُ دیدم ... آقا میدونی در خونت پرو شدم ... حالا که محرمتُ دیدم ، اربعین منو یادت نره ...

 پشت سر مرقد مولا ، روبرو جاده و صحرا

بدرقه با خودِ حیدر ، پیش رو حضرت زهرا

از همین امشب اگه خوب گوش کنی ، صداش به گوش میرسه ... "بُنیَّ ... بُنَّی قَتَلوکَ ... ذَبَحوکَ ... و مِنَ الماء ...

 آقا سلام ماه محرم شروع شد

باز این چه شورش است در عالم شروع شد

 با سوزِ آه آمدم ، آهِ مرا بخر

آقا سلام ... رویِ سیاه مرا بخر ....

 خسته آمدم ... آلوده آمدم ... ای مظهر فضل خدا

اول باد پاییز، نوحه خوان آمد

اولِ مهر عاشقان آمد

اولین درسِ عشق : بابا آب!

کربلا تا دمشق : بابا آب!

 شاید سوال کنی چرا "کربلا تا دمشق بابا آب"آخه تا کربلا بودند صدا میزدند : آب ... آب‌ ... وقتی از کربلا رفتند صدا میزدند : بابا ... بابا ...ای حسین ... حسین جان ...

 مشقِ هر روزِ دفترِ دلِ ما:

الفِ قدّ و قامتِ سقّا

 ای اهل حرم میر و علمدار نیامد...

سقای حسین سید و سالار نیامد.‌‌...

حسین جان ... حسین جان ...

 بنگر ای دل! خزانِ صحرا را

برگریزان باغِ زهرا را ...

 پس فردا همه با احترام از مرکب ها پیاده میشن ... عصر روز یازدهم همه با صورت از مرکب ها رو زمین می افتند ... آقا ...‌‌ السلام علی ساکن کربلا ... دلم خیلی برات تنگ شده بود ...

 میشود دشت از غم آکنده

هر طرف غنچه ای پراکنده

که گمان میبَرد که این پاییز

بشکند پشت سَروها را نیز

 کمرمو شکستی برادر ....

 یا که این برگریزِ وحشتناک

افکند برگِ نخلها بر خاک

قصّه ی نخل های بی سر،آه

غصّه ی لاله های پرپر، آه

نخل ها، لاله ها که تشنه لبند

از کنار فرات تا اروند

سلام مُحرم، سلام هلال ماه غم

سلام مُحرم،سلام نوای محتشم

 سلام پیرهن مشکیِ عزا

سلام بانیِ بزمِ روضه ها

سلام شاهِ سر از بدن جدا

 خدا رو شکر رسیدیم باز

 زیر خیمه های ماتم

 زنده موندیم رسیدیم

 به شب اول محرم

 سلام شاهِ بی کفن

سلام ماهِ تشنه لب

سلام غریبِ مادرم

سلام عزیز برادرم

سلام شهیدِ بی سرم

سلام سه ساله دخترم

سلام علیِ اصغرم

سلام علیِ اکبرم

سلام به ماهِ علقمه

سلام به عشقِ فاطمه

سلام مدافعِ حرم

سلام عزیز برادرم

سلام شهیدِ بی سرم

 تمام سلام ها یه طرف،سلامی که امشب میخوام از یه ناحیه و یه زاویه ی دیگه بگم،شب اولِ،شب غریبِ کوفه است،بیایید امشب مثل مسلم سلام بدیم به آقا..یه جوری سلام داد به آقا،ابی عبدالله از توی گودال جوابش رو داد،سلامی داد که لایق جواب شد..

 سلام آقاجون، سلام میدم از سرِ دار

سلام آقاجون، سلام با قلب بیقرار

سلام، به اشک چشمای ترت

سلام، به گریه های خواهرت

 سلام، به اون سه ساله دخترت

سلام غریب شدم فدا سرت

یه جوری سلام بدیم که لایق شنیدن پاسخ بشیم،مسلم سفیر و نائب امام بود،خیلی ابی عبدالله رو مسلم حساب می کرد،خیلی ها مسلم رو کنار اباالفضل می بینند،فکر نکنیم مقام مسلم کم مقامی است...یه جوری بیاییم وسط میدون امام زمان رو ما حساب کنه،یه جمله ای از یکی از شهدای کربلا نقلِ،شب عاشورا،عابس خطاب به شوذب یه جمله ای میگه،خیلی قشنگِ،به درد من و تو شب اول میخوره،هی با هم مرور کنیم،عابس به شوذب گفت: شوذب! "فَتَقَدم بین یدی ابی عبدالله حتی یحتسبك" برو خودت رو به حسین عرضه کن،برو خودت رو به حسین نشون بده،یه کاری کن حسین روت حساب کنه...این همه سال از محرم و عاشورا میگذره،آقاجان! من خودم رو چه جوری به تو نشون بدم،چیکار کنم رو منم حساب کنی،چیکار کنم منم جدا کنی،چیکار کنم منم مثل شهدا بشم؟ تنها کاری که من تونستم انجام بدم اینه شب اول محرم اومدم تو خیمه ی عزات،اومدم سیاهیِ لشکرت بشم، اومدم برات گریه کنم،نوکرت بشم...تو رو به مادرت فاطمه،زائر کمر خیمده ی حرمت،روی ما هم حساب کن

شانه های زخمی اش را هیچ کس باور نداشت

بار غربت را کسی از روی دوشش برنداشت

 ان شاءالله هیچ وقت غریب نشی،یه جایی تنها نشی....

 سرسپردن در مسیر سربلندی سیره اش

جز شهادت آرزوی دیگری در سر نداشت

 اسیر شد به ظاهر،اما وقتی وارد کاخ اِبن زیاد شد،نشونه ای از اسیر تو وجودش نبود،مثل شهید حججی که عکسش رو نگاه میکنی می بینی اون داعش رو به اسارت گرفته بود،عزت رو می بینی...جانم فدای اون شهید که وارد کاخ عبیدالله ابن زیاد شد،نگاه نکرد به ابن زیاد، سلام نکرد،بهش گفت: چرا سلام نمیکنی به امیر؟ گفت: من امیری اینجا نمی بینم..گفتن: امیر عبیدالله... گفت: امیر من حسینِ، ما تو عالم یه امیر داریم...بهش گفت: سلام کنی یا نکنی می کشمت...مسلم خندید،گفت: من آرزوم شهادتِ برا حسین،تو منو به آرزوم میرسونی...

 در نگاهش کوفه کوفه غربت و دلواپسی

عابر دلخسته جز تنهایی اش یاور نداشت

 بام های خانه های مردمِ بیعت فروش

وقت استقبال از او جز سنگ و خاکستر نداشت

 الله اکبر،چه جوری از مسلم استقبال کردن...

  می چکید از مشک هاشان جرعه جرعه تشنگی

نخل هاشان میوه ای جز نیزه و خنجر نداشت

 سنگ ها کمتر به پیشانی او پا میزدند

نسبتی نزدیک اگر با حضرت حیدر نداشت

 روی گلگون و لبی پرخون و چشمانی کبود

سرنوشتی بین نامردان از این بهتر نداشت

  اینقدر عاشق بود مسلم،اینقدر دلداده و شیفته ی امامش بود، همه چیزش شد شبیه امامش،وقتی عاشقانه دلداه بشی،اینجوری می برنت،شهادتش هم شبیه ارباب بی کفنِ عالم شد،من دو سه شباهتش رو بگم...خودش به شهادت رسید،فرزندانش به شهادت رسیدن،تمام طایفه اش،آل عقیل هیچکی زنده نموند،ببین چی کرد برا حسین،خودش،دو تا بچه اش،داداشاش، حتی بعضی ها نوشتن دخترش هم زیر دست و پا از بین رفت، مثل حسین شد، ارباب ما هم همه ی کِس و کارش رو داد،حتی دخترش هم شهید شد،فقط دختر مسلم دیگه از باباش چیزی ندید،سری،بدنی،پاره پاره لبی..

شباهت دوم:آب ننوشید،تشنه جون داد،مادر شهید حججی میگه:همه صحنه هارو دیدم،دیدم بچه ام رو اسیر کردن،دیدم سرش رو بریدن اما اذیت نشدم، اما یه صحنه منو اذیت کرد، میگه وقتی سوار ماشینش کردن، دوربین رفت جلو،دیدم لباش خشکِ،گفتم بچه ام تشنه است...

مسلم تا لحظه ی آخر تشنگی کشید،چند بار ظرف آب رو آوردن و بردن،مسلم هم لبش پاره شد و هم دندونش شکست،اینم یه شباهت،لحظه ی آخری گفت: دیگه آب نمیخوام، ظاهراً آقام تشنه است..." بُنیّ قتلوک ذبحوک و من الماء منعوک"

یه شباهت دیگه اش رو بگم،مسلم بالای دارالاماره نوشتن: هی نگران نگاه می کرد،بهش گفت: کجارو نگاه میکنی؟ گفت: دارم نگام میکنم ببینم بچه هام یه وقت نباشن،سر بریدنم رو نبینن،نگران بچه هاش بود، اربابش هم تو گودال هی نگاه می کرد.." تُدیرُ طَرْفاً خَفِیّاً إِلی رَحْلِک َ وَ بَیْتِک" حسین! کجا رو داری نگاه می کنی؟ نگاه کرد دید زینب اومده بالا تل زینبیه.....

یه شباهت دیگه سراغ دارم،یه جمله ی مقتل تو هر دو روضه تکرار شده، نمیدونم میتونم معنا کنم یا نه،عبارت اینه: "  وَ ضَعُفَ فِی القِتال " یعنی دیگه ضعیف شد،دیگه نا نداشت،جون نداشت، آدم چه جوری دیگه جون نداره؟ هم تنها بود،هم تشنه بود، هم زخمی بود، نوشتن: اینقدر زدنش دیگه نا نداشت مسلم،دقیقاً این جمله تو گودال قتلگاه هم هست،"  وَ ضَعُفَ فِی القِتال،فَوَقَفَ یَسْتَرِیحُ سَاعَةً" اربابش حسین هم یه لحظه ضعف همه جسمش رو گرفت،دیگه نا نداشت،تشنه،گرسنه،زخمی،داغدیده،یه لحظه ایستاد استراحت کنه،چه کردن؟"فَرَماهُ رَجُلً بِحَجَرٍ" یکی گفت: نذارید حسین استراحت کنه،چه کنم؟ سنگ بارانش کردن، پیراهن عربیش رو بالا زد،حسین......اینهارو که گفتم همه شباهت بود،یه فرقی هم داشت با اربابش،شاعر تو یه بیت گفتِ:

دخترش با دیدنِ بازارهای کوفه گفت

خوب شد بابای من در دست انگشتر نداشت

 غریب گیر آوردنت...

برات بمیره مادرت...

داره می بینه خواهرت...

حسین...

ای تشنه لب حسین.....

حسین...

عشق زینب حسین...

اللهم عجل لولیک الفرج